Ac yn awr, beth am gyfri i ddeuddeg
ac ymdawelu - bob un ohonom.
Am unwaith ar y ddaear,
beth am i neb siarad mewn unrhyw iaith,
am un eiliad, beth am i bawb ymatal,
rhoi’r gorau i chwifio breichiau.
Buasai hi’n funud hyfryd-felys,
heb frys, heb beiriannau,
pawb gyda’i gilydd
mewn anesmwythid sydyn.
Ni fuasai pysgotwyr y moroedd oer
yn dolurio’r morfilod,
a buasai triniwr yr halen
yn edrych ar ei ddwylo clwyfedig.
Buasai’r rhai sy’n paratoi rhyfeloedd niwclear,
rhyfeloedd nwy, rhyfeloedd tân,
buddugoliaethau heb neb yn goroesi,
yn gwisgo amdanynt ddillad glân
ac yn mynd am dro gyda’i brodyr
dan y cysgod, a gwneud dim.
Peidiwch â’m camddeall,
nid diogi diderfyn sydd gen i fan hyn,
byw yw gweithredu, a dyna ni;
does a wnelo hyn ddim â marwolaeth.
Ac os na allen ni’n unfrydol
newid ein bywydau gymaint â hyn,
efallai y buasai’r gwneud dim am un waith,
efallai y gallasai’r tawelwch mawr
dorri’r tristwch hwn,
y diffyg-deall-ein-gilydd gwastadol
a’r bygwth-ein-gilydd â marwolaeth,
efallai y gallasai’r ddaear ein dysgu ni,
pan fo popeth yn ymddangos yn farw
ei fod, wedi’r cyfan, yn fyw.
Ac yn awr, rwyf am gyfri i ddeuddeg,
a thithau, ymdawela, ac mi af.
Rhan o ymateb barddol Iaith Clai, gan Mererid Hopwood.